Epiktet je rođen oko 50. g. n. e. u Jerapolju u Frigiji (Mala Azija), a umro oko 135. g. u Nikopolju u Epiru. Pored Marka Aurelija, najznačajniji je predstavnik stoicizma u 2. veku nove ere, dominatnog filozofskog pravca tog doba, čiji se uticaj osećao kako u hrišćanstvu tako i u modernoj filozofiji. Rođen je kao rob, ali biva oslobođen i uspeva da umakne gospodaru poznatom po okrutnosti. Predavao je filozofiju najpre u Rimu, a nakon što ga je Domicijan proterao iz Rima 89. g. (kao uostalom i sve druge filozofe), u Epiru. Njegovo učenje nam je poznato preko učenika Flavija Arijana, koji je, beležeći njegove misli, sačinio kratak spis „Priručnik Epiktetov“ i znatno obimnije „Razgovore“. U njima nije reč samo o etici i moralnoj psihologiji, nego se oni dotiču i tema iz oblasti logike, epistemologije, retorike, fizike i kosmologije (bez kojih se ne može shvatiti Epiktetova, i uopšte stoička, „filozofija rezignacije“). „Razgovori“ su važno delo jer iz njih saznajemo više i o ranom stoicizmu (Zenonu, Hrisipu, Kleantu), čija dela poznajemo samo preko sačuvanih fragmenata, ali i o drugim filozofskim školama, poput epikurejstva, skepticizma i kinizma, s kojima je stoicizam polemisao.