Lucije Anej Seneka (Lucius Annaeus Seneca) rođen je ca 1. g. n. e. u Kordobi, tadašnjoj prestonici rimske provincije Betike. Potiče iz imućne porodice, a otac mu je bio glasoviti retor. Seneka stiče široko obrazovanje u Rimu. Nakon dužeg boravka u Egiptu zbog ugroženog zdravlja, 31. g. n. e. postaje kvestor i izlazi na glas za vladavine cara Tiberija. Nakon Tiberijeve smrti, carev naslednik Klaudije šalje Seneku u osmogodišnje izgnanstvo na Korziku. Naime, Klaudijeva žena Mesalina optužuje ga je da je počinio brakolomstvo sa njenom dvorskom rivalkom. Potom Agripina, Klaudijeva druga žena, vraća Seneku iz progonstva u Rim i postavlja ga za učitelja sinu Neronu. Kada se ovaj zacario u sedamnaestoj godini, Seneka postaje jedan od najmoćnijih ljudi u državi, a počeci Neronovog namesništva ostali su poznati u istoriji kao ,,srećno petoleće“. Seneka upravlja carstvom zajedno sa Afranijem Burom, prefektom pretorijanaca, i postaje jedan od najbogatijih građana. Uživa veliko poštovanje i piše niz filozofskih dijaloga i pisama, čije ideje crpi iz grčkog stoicizma. Ujedno piše tragedije, jedino sačuvane tragedije rimske starine. Svoju stoičku filozofiju utkiva u grčka lica, poput Edipa, Medeje ili Herakla. Nakon Agripinine smrti, u koju je tobož bio upleten, Seneka se postepeno povlači iz političkog života i piše glavna dela, među kojima i razmatranja o prirodnim naukama. Nakon Pizonove zavere protiv Nerona, Seneku optužuju za izdaju, car mu naređuje da izvrši samoubistvo, filozof se miri sa sudbinom i umire od vlastite ruke 65. g. n. ere.